Jak Pracujemy?

Aktualnie na czele Działu Bogucice.

Malarka, którą wykuła w swoim tyglu artystycznym Akademia Sztuk Pięknych w Katowicach. Na co-dzień sprawczyni artystycznego chaosu, który dla zwykłego zjadacza chleba zdawać się może krajobrazem po przejściu tornada. To jednak tylko pozory, bo oczywistym jest, że mały, artystyczny nieład to domena tylko prawdziwych artystów.
To między innymi dzięki niej naszą pracownię plastyczną wypełniają po brzegi zwoje taśm i tasiemek, arkusze papierów, guziczki, farby, anielski włos… Lekko licząc jakieś ¾ hurtowni materiałów plastycznych.
Artystka przez duże A. Osoba z niezwykłym talentem manualnym i ponadprzeciętnym wyczuciem stylu, instruktorka kursu rysunku i malarstwa dla młodzieży i dorosłych, pedagożka i nauczycielka, której belferskie umiejętności pozwalają twórczo inspirować tłumy uczestników jej zajęć bez względu na wiek.

A dodatkowo potrafi ogarnąć dokumenty, zorganizować kilkudzienną imprezę, strategicznie rozstawić pracowników…

Dziewczyna do tańca i do różańca – ogarnie dokumenty, załatwi sprawy, poprowadzi zajęcia, dopilnuje by impreza przebiegła jak trzeba, wytresuje niedźwiedzia.
Odkąd dotknęła się gliny często można spotkać ją w naszej pracowni lub jak pakuje wysuszone wyroby do pieca. Od tego sezonu prowadzi zajęcia ceramiczne dla dzieci, młodzieży i dorosłych, cierpliwie tłumacząc, jak ugniatać, wałkować, kleić i ciaprać  by efekty nie wybuchły przy wypale…
Sama tez jest też uzdolnioną ceramiczką i zostawiona sama w pracowni – tworzy prawdziwe cudeńka.

Prywatnie miłośniczka górskich szczytów, kiedy jej nie ma w domu – jest w górach.

Jeśli trzeba coś uszyć albo wymyślić jak za pomocą kleju, patyka, hulahopa i metra bawełny zrobić bramkę do quidditcha – Dagmara to ogarnie. I to jak ogarnie!
Mistrzyni szycia (skończyła projektowanie ubioru!), ale też tapicerowania, tworzenia ozdób i wszelkich rękodzieł większych i mniejszych. Potrafi nawet w sitodruk. I w ogrody w słoikach. I w majsterkowanie. Właściwie nie ma chyba czegoś artystycznego, co da się zrobić „temi ręcami”, czego Dagmara nie potrafi. Albo się nie nauczy.
A w dodatku ma niezwykłą cierpliwość do najmłodszych – wyrobioną na własnej gromadce pociech.

Oaza spokoju i opanowania, optymistyczna realistka i uosobienie koncentracji pod czystą postacią. Kobieta z nadludzkimi umiejętnościami negocjacji i mediacji, którymi niejednego człowieka uratowała od nieprzemyślanych decyzji. Animatorka kultury z pasją, polonistka, pielęgniarka, instruktorka teatru kukiełkowego i opiekunka wszelkich zagubionych dusz. Prawdziwy mąż zaufania. To znaczy: żona.
Znana z takich wydarzeń jak Muzyczne Diamenty czy Kabareściak. Rozpoznawalna wśród bogucickich dzieci, nauczycieli i dyrektorów szkół.
Prywatnie mama, przyprowadzająca swoje dzieci od małego w progi wszelkich instytucji kultury tak skutecznie, że aktualnie starsza córka sama poszła w kulturę i muzykę!

Projektantka komunikacji wizualnej po warsztacie Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, hobbystycznie zakochana w projektowaniu i tworzeniu kostiumów – których ma dużo. Bardzo dużo. Powiedzieć o niej, że przeniosła się do nas w czasie z belle epoque, to nic nie powiedzieć. W dodatku jest córką Thora, więc gdy zaistnieje taka konieczność pomacha ci toporem przed twarzą tworząc przy tym nieznane opowieści ze średniowiecznej historii. Ogarniacie tę czasoprzestrzeń?
Profesjonalna rekonstruktorka historyczna, odtwórczyni wielu ról i ucieleśnienie wielu epok.
Skarbnica wiedzy, zwłaszcza tej, której nie znajdziesz w podręcznikach szkolnych.
W domu kultury odpowiedzialna za promocję wizualną. Wiecie, tę od pomysłu do Photoshopa.

Ogarniacz dźwiękowy, czyli człowiek dbający o speckable w speckoncertach. Pod jego nadzorem żaden mikrofon nie ma prawa nie działać. Baterie muszą się zgadzać, a dostęp do prądu w razie awarii powinien być zabezpieczony 5 agregatami. Tłumacz riderów technicznych, w przystępny sposób potrafi wyjaśnić instruktorom merytorycznym, dlaczego wokal musi nagłośnić takim, a nie innym sprzętem. Lubi wiedzieć wcześniej, jakich wymiarów będzie scena, bo mogłoby się przypadkiem okazać, że nie mieści się na ulicy. Zna się na muzyce i nie tylko. Potrafi „naprawiać” zawyżone tony, montować filmy i grać na konsoli światłem. Zadba o każde życzenie artysty czy scenicznego wykonawcy, nawet jeśli jest dziwne. A tylko takie przeważnie są. Prywatnie kompozytor, gitarzysta i wokalista w death metalowym zespole.

Nikt nie zdaje sobie sprawy, ile pracy wkłada w to, by odwiedzający MDK mogli się delektować kulturą w czystej i pachnącej przestrzeni. Ale żeby realizować swoje obowiązki, musi wiedzieć bezwzględnie wszystko. Na co dzień zajmuje się sprzątaniem, czyszczeniem, myciem, odkurzaniem, praniem, podlewaniem, zamiataniem, plewieniem i chyba sam tylko Duch Święty wie, czym jeszcze. Zawsze ze spokojem można jej powierzyć płaszcz, bo obsługuje także szatnię. A gdyby ktoś się potracił w labiryncie naszych korytarzy i sal, to zawsze można liczyć na jej stanowczą uwagę w tej kwestii. Pilnuje ciasteczek przed głodomorami, a kulinarnie rzecz ujmując, spod jej warzechy wychodzą najprzeróżniejsze dania świata serwowane gościom bogucickich Barw Ziemi.

Testerka białej rękawiczki, dbająca o czystość w naszym domu kultury. Zakres obowiązków można by wymieniać bez końca, bo wbrew pozorom jest to wielowymiarowy obszar pracy.
Swego rodzaju nieoczywistością jest to, że ma chody u producentów swojskich wyrobów wędliniarskich i dostawców najsmaczniejszych wędzonych serków. Piecze najprzepyszniejsze pasztety, rodzinie i przyjaciołom serwuje najdoskonalsze szałoty i galerty. Wszystkie pomieszczenia są przez nią zawsze dobrze przygotowane, a jeśli trzeba dokonać artystycznego wykończenia, to i stoły uginają się od kwiatów.
Jak na wzorową babcię przystało, od najmłodszych lata przyprowadza do domu kultury swoją wnuczkę, dając tym samym innym mieszkańcom przykład i dowód rodzinnej atmosfery, jaka panuje w naszych skromnych progach.

Człowiek – Skupienie, niezwykle opanowany, wyznający powszechnie znaną, ale rzadko stosowaną zasadę, że milczenie jest złotem. A złota u niego nie brakuje, bo jako bogucicka Złota Rączka, potrafi sprostać każdemu zadaniu. W pocie czoła organizuje sale pod wymyślne projekty koordynatorów imprez, układa stoły w najprzeróżniejsze kształty, klei, maluje, tynkuje, zasobów warsztatowni skrzętnie pilnuje. Spod jego ręki wyrasta najrówniejsza trawa, chodniki są zawsze odśnieżone, a rynny oczyszczone. Kiedy trzeba zadba o prawidłowe wydanie kluczy, zaprowadzi do sali, obsłuży szatnię. Mężczyzna wszechstronny o niesamowicie ciepłym usposobieniu. Swoim radosnym spojrzeniem na życie wypełnia nasz dom kultury, dbając jednocześnie o to, aby każdy czuł się w nim dobrze.

To kolejny członek naszej technicznej ekipy od zadań specjalnych. Górnik w stanie spoczynku, który z konserwatorskiego i rzemieślniczego punktu widzenia swoje techniczne doświadczenie wykorzystuje teraz w kulturze. A że kultura zobowiązuje – potrafi doradzić nawet w wyborze koloru farb. Niczym pracowita pszczoła szybko się uwija, by wszystko działało sprawnie i było na swoim miejscu. Ale sam nie potrafi usiedzieć na miejscu i zawsze ma mnóstwo roboty, nawet wtedy, gdy światła na scenie gasną. Często go nie widać, a robota zrobiona jednak na glanc. Dzięki niemu nasz dom kultury wygląda wspaniale i funkcjonuje bez zarzutu.